Szlak prowadzący na Szeroką Przełęcz Bielską, skąd będziemy podchodzić na Płaczliwą Skałę,  ma swój początek przy parkingu. Na właściwą ścieżkę bez trudu trafimy, idąc pomiędzy restauracją a budką z lodami – jest ona dobrze widoczna, szersza  i wydeptana bardziej niż inne ścieżki w okolicy. Szlak biegnie w lewo, w dół, w stronę lasu – nie należy iść ścieżką powyżej, pomimo iż może się to wydawać bardziej logiczne. Po wejściu do lasu kontynuujemy schodzenie i po kilkunastu minutach docieramy do potoku. Możemy przez niego przejść i dalej iść po jego prawej stronie lub podążać wąską ścieżką przy brzegu na którym jesteśmy. Jeżeli wybierzemy drugi wariant, po ok. 100 – 200 metrach zobaczymy przed sobą mostek z oznaczeniami szlaku  – nie należy na niego wchodzić, ponieważ są to znaki dla osób idących drugim brzegiem, a dalsza część szlaku przebiega po stronie, na której jesteśmy. Wchodzimy na szeroką szutrową drogę, którą dochodzimy do Doliny Mąkowej. Przy charakterystycznej wiacie zmieniamy szlak na czerwony i kierujemy się w stronę Szerokiej Przełęczy. Idziemy nadal wygodną drogą szutrową, po pewnym czasie przekraczamy strumień, a  ścieżka zwęża się i zwiększa się jej nastromienie. W pewnym momencie dochodzimy do krótkiego odcinka z łańcuchami – nie ma w tym miejscu ekspozycji i większych trudności technicznych, jednak z uwagi na dużą wilgoć na szlaku (strumień), łańcuchy mogą być przydatne. Wędrujemy po kamieniach do górnej granicy lasu, po jej przejściu szlak staje się łagodniejszy. Nieco bardziej stromy odcinek czeka nas jeszcze przed samą przełęczą, po jego pokonaniu osiągamy pierwszy z celów naszej wycieczki. Przy dobrej pogodzie, widok z przełęczy jest niesamowity: mamy przed sobą Kieżmarski Szczyt, Łomnicę, Durny, Jagnięcy, Kołowy, Lodowy. W tle dostrzec można min. Gerlach, Wysoką, Rysy i Orlą Perć. Nie ma tłumów, a okoliczne polanki zachęcają do odpoczynku i nacieszenia oczu majestatem szczytów. Nie zatrzymujemy sie tu jednak długo – przed nami jeszcze sporo podejścia.