Kolejnym szczytem na naszej trasie jest Beskidek. Tuż za nim szlak w nieoczywisty sposób skręca w lewo i biegnie wąską ścieżką,  trawersując zbocze masywu. Jeśli chcemy po drodze wejść na Beskid, to nie skręcamy za szlakiem w lewo, lecz nadal idziemy szeroką ścieżką, którą wędrowaliśmy do tej pory’. Szlak i ścieżka ponownie łączą się za około 1,5 km. Z tego miejsca szybko docieramy do rozwidlenia szlaków w pobliżu Chaty Wuja Toma. Skręcamy w lewo w nieoznakowaną, szeroką drogę leśną i wchodzimy na szlak Świętego Jakuba. Nie jest on oznaczony w klasyczny sposób, jednak co jakiś czas na drzewach dostrzec można żółtą muszlę na niebieskim tle. Po dotarciu do żółtego szlaku skręcamy w prawo i kierujemy się na Klimczok. Na szycie Klimczoka możemy nabrać sił przed dalszą wędrówką, szczególne, że za chwilę czeka nas najgorszy w moim odczuciu fragment trasy. Początkowo ze szczytu schodzimy wzdłuż stoku, po skręceniu w niebieski szlak poruszamy się dość stromą ścieżką, ale wkrótce wchodzimy na betonowe płyty. Gdyby tego było mało,  w miejscu w którym kończą się płyty, zaczyna się droga asfaltowa. To właśnie asfaltem schodzić będziemy do centrum Szczyrku i iść do podejścia na Skrzyczne. Biorąc pod uwagę ilość turystów, która wędruje w tym miejscu i przebieg drogi (serpentyny przez las) nie mogę zrozumieć, dlaczego nie poprowadzono w tym miejscu logicznej ścieżki. Szkoda, bo gdyby nie ten fragment opisywana pętla nie miałaby słabych punktów.