Przy ładnej pogodzie możemy stąd dostrzec zarówno większość szczytów Tatr Zachodnich, jak i część Tatr Wysokich. Warto tu zrobić przerwę i koniecznie zastanowić się, którędy iść dalej. Jeśli nasz czworonożny towarzysz dobrze radzi sobie w stromym, kamienistym terenie, możemy zdecydować się na zejście w kierunku Smreka i Przełączy Żarskiej, w przeciwnym wypadku należy wybrać dużo łatwiejsze zejście w stronę Kećki (patrząc od miejsca, w którym weszliśmy na szczyt odpowiednio w prawo lub lewo). Zejście w stronę Smreka jest jednym z najbardziej nieprzyjemnych w Tatrach Zachodnich – jest stromo, a spod nóg wyjeżdżają niezwiązane z gruntem różnej wielkości kamienie. Dodatkowo z prawej strony ścieżki teren jest mocno eksponowany, w związku z czym lepiej nie puszczać tu pupila luzem. Po przemęczeniu zejścia czeka nas wędrówka granią. Tym razem grań jest bardziej wymagająca, zdarzają się miejsca, w których trzeba użyć rąk i nie ma wariantów obejściowych. Trudny dla psiaka teren kończy się na Smreku – od tego miejsca będzie już zdecydowanie łatwiej. Mijamy ostatni w dniu dzisiejszym szczyt i po kilkunastu minutach docieramy do przełęczy, skąd zielonym szlakiem schodzimy do Doliny Jamnickiej. Na tym odcinku znajdziemy już kilka miejsc, w których pies będzie mógł się napić i pobrodzić w strumieniu. Zejście jest dość strome, ale łatwe technicznie. Ponieważ przy szlaku znaleźliśmy świeże ślady niedźwiedzia, zalecam trzymanie tu psa na smyczy (strumień i mała ilość turystów każą sądzić, że niedźwiedź nie był w tym miejscu przez przypadek). Strome zejście kończy się na polance pod Smrekiem, od tego miejsca ścieżka jest wygodniejsza. Po dotarciu do rozwidlenia szlaków (można stąd iść na Otargańce lub do doliny Raczkowej) wchodzimy na szeroką drogę szutrową, którą w ciągu kilkunastu minut docieramy do parkingu.