Dalsze podejście na Barańca jest przyjemne – nie jest zbyt stromo, za plecami roztacza się świetna panorama z Niżnymi Tatrami w tle. Po  wejściu na szczyt osiągamy najwyższy punkt wycieczki (2194 m), będący jednocześnie najlepszym na trasie miejscem widokowym. Przed oczami mamy słowacką część głównej grani Tatr Zachodnich z Rohaczmi, Trzema Kopami i Banówką. Po prawej stronie widać m.in. grań Otargańców, Bytrą i Tatry Wysokie. W tym miejscu warto nacieszyć się widokiem i zregenerować siły, ponieważ mamy przed sobą najgorszy fragment szlaku – zejście żółtym szlakiem z Barańca. Nie dość, że jest stromo, to na dodatek idzie się po niezwiązanych z gruntem kamieniach. Bardzo łatwo tu o poślizgniecie się czy skręcenie nogi. Zejście jest dość długie, na szczęście dalsza część szlaku jest już bardziej zadbana. Podczas podejścia na kolejny na trasie szczyt – Smrek, może być konieczne użycie rąk, jednak trudności techniczne są znikome. Po minięciu Smreka kierujemy się w stronę Żarskiej Przełęczy (można z niej stosunkowo szybko wejść na Rohacza Płaczliwego), skąd zielonym szlakiem schodzimy do Doliny Żarskiej. W dolinie znajduje się schronisko (Żlarska chata), cudem ocalałe z lawiny, która zeszła w tym miejscu w marcu 2009 roku i została nazwana lawiną stulecia. Szlak ze schroniska do parkingu jest urokliwy i niezbyt długi – po nieco ponad godzinie meldujemy się koło samochodu.